Als jonge studente was ik gegrepen door de kunsten. Ik studeerde af in theaterwetenschappen, speelde, schreef en regisseerde 15 jaar theater en richtte zelfs ooit mijn eigen muziektheaterschool Art&Soul op. Nu begeleid ik in mijn jaartrainingen en ook daarbuiten steeds vaker rituelen en ceremonies.
Zowel de kunsten als rituelen en ceremonies zijn een voertuig van de ziel. Ze geven er vorm en taal aan. Ze raken ons in diepere lagen. Ze maken iets wakker dat voorbij gaat aan woorden en aan ons begrip. Als ik me in dit veld begeef dan kom ik thuis. Dan word ik geleid door iets hogers en gaat alles in mij stromen. Elke kunstenaar en creator kent deze stroom. Je vergeet de tijd en snapt vaak zelf nog niet wat er onder je handen aan het ontstaan is. Tijdens mijn afstudeerscriptie heb ik deze stroom wetenschappelijk proberen te ontleden en verklaren. Onmogelijk, wat een gekkigheid. Al leverde het mij wel een titel op :-).
Inmiddels weet ik beter. De ziel laat zich niet verklaren. Ze laat zich wel ervaren. Wereldwijd worden rituelen ingezet bij bruiloften, begrafenissen, initiaties van jonge mannen of vrouwen, geboortes etc. Ze embedden, begeleiden en versnellen het proces van het loslaten van de ene fase en het binnengaan van een volgende fase. Ook wel genoemd een rite of passage. Soms dient een rite of passage zich spontaan aan. Dan voel je dat er iets ‘ouds’ losgelaten mag worden, mag sterven, om ruimte te kunnen maken voor iets ‘nieuws’. Bijvoorbeeld na een scheiding, het verlies van je baan of het accepteren van een ziekte.
Bij mij diende zich een rite of passage aan, vlak voor de Coronacrisis uitbrak. Nu, een aantal maanden later, kan ik er woorden aan geven, al zijn de woorden slechts vingerwijzingen naar dat veld dat zich in woorden zo moeilijk laat vangen.
Nooit meer alleen
Als hij me verlaat
Dan verlaat
de liefde mij ook
Dan ben ik alleen
In het donker
En de kou
Ik spiraal
Naar binnen
En binnen
Nog dieper
Nog kleiner
En benauwder
Klein zigeunermeisje
Huilend op de steen
Mijn hart gesloten
Hoe lang nog
Blijf ik geloven
In dit verhaal.
De tranen gestold
Tot zoete
Keiharde parels
Ik neurie
Ik zing
De regen spoelt
Mijn tranen weg
Ik wieg
In mijn wieg
Ik ben naakt
Ik voel geen kou
Geen wind,
Geen regen
Heel in de verte
Hoor ik drums
De hartslag
Van mijn sisters
Ik voel hun bedding
Hun liefde
Sta op zigeunermeisje
Droog je tranen af
De dragende klanken
Tillen me op
Hun stralende ogen
Openen mijn zicht
Hun heldere stemmen
Zingen mij wakker
Hun wiegende heupen
Verwarmen mijn buik
Hun uitnodigende armen
Ontvangen mij
In hun hart
Hun kloppend hart
Ze sterft daar
Op haar steen
Dag klein zigeunermeisje
Ik eer je
Ik droog je tranen af
Ik streel je haren
En kus je lieve gezichtje
Je mag sterven
Nu ben je nooit
Meer alleen
Leegte
Duizelingwekkende leegte
Er komt geen einde aan
Voorbij tijd en ruimte
Ik tuimel en tuimel
Ik hap naar adem
En sla met mijn krachtige
Meerminnenstaart
Ik voel hoe de liefde
In zachte banen
Door me heenstroomt
Hoe het leven
Al mijn cellen vult
Hoe de golven
Me optillen
En me liefdevol
Op het strand
Geboren doen worden
Sta op zigeunervrouw
Sta op
Daar ga je
In je rode jurk
Je haren los
Je blote voeten
Die de aarde kussen
Je bent vrij
De liefde
Verlaat je niet
Nooit
Laat je herinneren
Door je sisters
Door de muziek
De zee
De wind
De regen
Voel hoe de warmte
Van de zon
Jouw gestolde tranen smelt
Tot duizenden regenbogen
Hoe hard ook gevallen
Hoe vaak ook verlaten
Hoe diep ook de pijn
Ik weet me gedragen
In de liefdevolle bedding
Van mijn sisters
In de zachte glooiingen
Van de natuur
In de veilige armen
Van de altijd aanwezige
Altijd bereikbare
Mij overal omringende
Onvoorwaardelijke
Liefde
Nooit meer alleen
