Over vier weken vertrekken Caroline en ik weer met een groep naar de Wadi Rum woestijn in Jordanië. Ik voel hoe ze – de woestijn – ons roept en tegelijkertijd geduldig op ons ligt te wachten. Haar uitgestrekte vlakte is zo troostend, omvattend en vervullend en dat lijkt zo paradoxaal. Hoe kan een leegte vervullend zijn? Hoe kan een kale zandvlakte troostend zijn? Hoe kan het zijn dat je contact kunt maken met je eigen grootsheid vanuit de ervaring van je nietigheid? Het leven zit vol paradoxen. Je kunt je nergens aan vastgrijpen. Wanneer je denkt volledig in het donker te zitten is daar ineens een lichtpuntje. Wanneer je denkt volledig in het licht te staan verschijnt er ineens een donderwolk. Zullen we het mysterie van het leven ooit doorzien? Ik heb me er al lang bij neergelegd dat dat voor mij niet is weggelegd. Sterker nog: het willen weten en doorgronden en het zoeken naar een waarheid levert mij alleen maar frustratie op. Overgave aan het niet-weten en aan het mysterie van het leven levert me daarentegen onverwachte inzichten en ervaringen op. Het leven wordt dan magisch en wonderlijk en hoopvol en vol verrassingen. Als ik werkelijk in de overgave kan dan word ik weer speels en vrij en ontvankelijk. Ik hoef me er simpelweg vanuit een kinderlijke onbevangenheid slechts voor de openen. Hoewel …. simpelweg….. Zo simpel is het niet. Het vraagt een flinke portie moed om je te begeven in het grote niet-weten. Maar wanneer ik het doe voel ik hoe het leven weer gaat stromen en die ervaring is intenser dan welke drug dan ook. En dit is voor iedereen weggelegd die zich hier voor durft te openen. Lees hier een ervaring van een van onze deelnemers.
Ervaringen uit de woestijn:
“Mijn oma heeft mij opgevoed. Ze is twee jaar geleden overleden. Ik mis haar. Ik ben depressief, voel me niet meer mezelf en kan geen rust vinden in mijn leven. Ik wil mezelf weer terugvinden. Na een telefoongesprek met Caroline besluit ik om mee te gaan naar de woestijn. Spannend en tegelijkertijd kijk ik er naar uit. Samen met een groep vrouwen gaan wij op reis, onder begeleiding van Alexandra en Caroline.
We lopen twee dagen in stilte, steeds dieper de woestijn in. De meeste mensen in de groep leggen een deel van de afstand af op een kameel. Ik niet. Ik loop de volledige afstand zelf. Dat voelt goed! De derde dag hebben we een stilte-dag midden in de woestijn, op een prachtige plek omgeven door hoge en grillige rotspartijen.
Wat te doen op zo’n dag? In de verte zie ik een indrukwekkende rots die mijn aandacht trekt. Dat is mijn doel voor deze dag: naar deze rots toe wandelen en haar eventueel beklimmen. Ik zie de andere groepsleden om me heen wat heen en weer scharrelen en ik pak mijn rugzak met water, fototoestel, tijdschriftjes en mijn opschrijfboekje. Op naar de rots! Alexandra en Caroline kijken me na. Ze zeggen niks en knikken mij vriendelijk toe.
Een uur later ben ik bij de rots. Heel in de verte zie ik het basiskamp liggen. Hier sta ik dan. Helemaal alleen midden in deze woestijn. Yes! Ik kijk omhoog naar de rots. Zo magisch als ze op afstand lijkt, zo ‘normaal’ lijkt ze nu. En nu? Wat nu? Ik plof neer in het zand en het is alsof ik neerplof in een grote leegte. Tja, wat nu? De stilte van de woestijn krijgt me te pakken. Ik kijk om me heen naar de bergen die me omringen als grootouders die over mij waken. Ik denk aan mijn oma die ik zo mis en ik moet ineens onbedaarlijk huilen. Ik huil zo ik in jaren niet heb gehuild. De rem is er volledig af. Ik voel het warme zand onder mijn billen en ik ga languit in dit warme zandbad liggen. Ik realiseer mij ineens dat ik al jaren voor mijn gevoelens van pijn en eenzaamheid probeer weg te lopen en op deze plek lijkt er geen ontkomen meer aan. De tranen blijven stromen. Ik lig op mijn rug en ik voel de warmte van het zand en de stille aanwezigheid van mijn o zo lieve oma in de bergen om mij heen. Ik voel me vreemd genoeg getroost. Ik kijk omhoog naar de lucht en zie een kring om de zon. Wauw wat prachtig. Wat is dit voor een natuurverschijnsel? Zoiets heb ik nog nooit gezien.
Ik lig en ik huil en ik voel me voor het eerst sinds het overlijden van mijn oma niet eenzaam maar op een vreemdsoortige manier juist gelukkig en vervuld al weet ik niet met wat. Ik heb geen idee hoe lang ik daar heb gelegen maar ik voelde wel hoezeer het leven vervullend kan zijn in deze totale leegte. Gelouterd loop ik terug. Alexandra en Caroline zitten rond het vuur. Ze kijken me aan. Ze lachen me toe en schenken een kopje chai thee voor me in. Er zijn geen woorden nodig. Zij kennen de werking van de woestijn. Wat een mooi stel die twee bij elkaar. Ze vullen elkaar zo goed aan. Ik heb ze ervaren als warm, professioneel, veilig, vrolijk, en met een groot hart. Ik ben hun eeuwig dankbaar voor deze reis en ik kan het iedereen aanraden.”
Anderhalf jaar later:
“De woestijnreis was het begin van mijn bewustwording. Ik heb na de woestijnreis veel stappen gemaakt. Ik heb een andere baan gezocht. Ik werkte namelijk veel te hard en te veel en deed dat deels als overleving. Nu maak ik minder uren en dat is veel beter. Ook heb ik mijn relatie beëindigd en ben ik verhuisd. Grote veranderingen binnen een half jaar. Als ik terug kijk ben ik trots op mezelf dat ik de moed heb gehad om echt voor mezelf te kiezen en daar geen concessies aan te doen. We gaan zien wat de toekomst me brengt. Het zal zich vanzelf ontvouwen.”
