Afgelopen week was ik ondergedompeld in de Magdalena Priestess Training, gefaciliteerd door de prachtige, wijze, rauwe, liefdevolle Winter Jade Icely uit Australië. Een week die ik heb ervaren als een volgende initiatie in mijn “leven als een priesteres”. Wat voor mij betekent: leven in afstemming met je ziel en het grotere geheel. Voor veel mensen klinkt dit misschien hoogdravend of zweverig, maar als je je hier in begeeft dan krijgt deze materie steeds meer handen en voeten.
Het contact maken met je ziel is, als het goed is, wat de meeste coaches en begeleiders doen. Je merkt het meteen als iemand in contact is met zijn of haar ziel of ‘authentieke zelf’. Je voelt dan dat de energie gaat stromen, dat je blij wordt, dat je stil valt, dat je helemaal aanwezig bent en vol aandacht, dat je kippenvel krijgt of aan iemands lippen hangt. Je voelt het ook meteen als iemand zich verstopt achter muren, ego of kletspraat. Je voelt hoe dan de energie uit je wegstromt, hoe je leegloopt, hoe je moe wordt, je je aandacht er niet meer bij kan houden, of hoe je weg wil lopen.
Je ziel leven, of je authentieke zelf, vraagt moed, kwetsbaarheid, waarachtigheid. Je bent in contact met je hart, met je onschuld, met je waarheid en je brengt dat in contact met de ander, in al je openheid en kwetsbaarheid. Je verstopt je niet meer. Je laat je angsten zien, je verlangens, je mooiheid en je lelijkheid. En dat is wat we afgelopen week hebben gedaan. Bijna 30 vrouwen van over de hele wereld en dit keer hoorde ik bij de oudste vier. We lieten alles zien en zetten alles in het licht. Zoveel thema’s die in onze cultuur nog worden beschimpt en worden afgedaan als vies, schaamtevol, zweverig. En al die facetten zijn delen in onszelf. Delen die omarmd willen worden. Het kind in ons dat nog gelooft in magie en dat magische krachten heeft. De puber in ons die ongesteld wordt, de hoer, de moeder, de oude vrouw, de dood.
Elke dag deden we een ritueel. Een ritueel voor het kind in ons dat nog toegang heeft tot de magie. De kracht en schoonheid van het bloed dat de potentie van nieuw leven in zich draagt. De hoer die wanneer je werkelijk voorbij je oordeel kunt komen, je in contact brengt met het in volledige vrijheid mogen beleven van je seksualiteit en de heiligheid en de helende kracht van deze energie. De moeder in ons die zoveel offers moet plegen die inherent zijn aan het moederschap (haar lichaam, haar vrijheid, soms haar gezondheid), naast natuurlijk de schoonheid van het moederschap, maar dat krijgt in onze cultuur volop de aandacht. De oudere vrouw die in onze cultuur nauwelijks positie en aanzien heeft. De crones in de groep zijn ritueel de voeten gewassen. Zo ontroerend om te zien hoe er bij de jongere vrouwen zoveel behoefte is aan de wijsheid van de oudere vrouw. Aan haar innerlijke stilte en aan haar vermogen tot het spreken van haar waarheid vanuit haar hart.
En de dood. De angst voor de dood. De bereidheid en noodzaak om elke gehechtheid op te geven, telkens weer, om werkelijk in vrijheid te kunnen leven. Zonder dat dit betekent dat je je niet moet verbinden, want daar gaat het niet over. Dood als onderdeel van het leven, van de cyclus.
Rituelen voor de mannen over de hele wereld. Mannen die de vrouw in zichzelf niet mogen leven omdat hun cultuur het niet toestaat. De innerlijke vrouw die zo nodig is om te kunnen verzachten, emoties toe te laten en te uiten, te verbinden, het hart te openen. We hebben hun geëerd, voor hun gebeden en daarmee ook de man in onszelf en de vrouw in onszelf geëerd, het innerlijk heilig huwelijk.
Zoveel gehuild deze week, gelachen, gedanst, verbonden, gepraat, geleerd, aangeraakt. Nieuwe inzichten. In diepe lagen gevoeld. Angsten verbrand, oordelen weggesmolten, voeten gekust, wijsheden vergaard. Zoveel inspiratie weer voor mijn jaartrainingen en de woestijnreis. Prachtige ontmoetingen. Vrouwen van over de hele wereld verenigd, allemaal toegewijd aan het in de materie ongrijpbare maar o zo voelbare en ervaarbare ‘iets’ genaamd De Ziel.
