“Ik heb liever niet dat jullie gaan liggen bij de eerste helft van deze workshop” hoor ik de workshopleidster zeggen. “Vaak vallen mensen dan in slaap en daar heb ik echt een pesthekel aan. Ik nodig zometeen allerlei lichtwezens en engelen en helpers uit om ons hier bij te staan en ik vind het een belediging aan hun als jij hier op een matje ligt te snurken.” Kijk hier word ik nu blij van. Iemand die ons aanspreekt op onze houding. Dit is nog eens krachtige taal. Daar hou ik van.

Al enige dagen loop ik rond op een healingfestival. Ik ben gek op dit soort festivals omdat iedereen altijd superlief is en openminded en respectvol en aandachtig in het contact. Al deze mensen willen zich liefdevol verbinden, hun hart openzetten naar elkaar, oude patronen loslaten en zich hierin ontwikkelen. Dit festival is een veel betere vakantiebestemming dan de zuidkust van Turkije waar ik 10 dagen ‘vakantie heb gevierd’ om vervolgens zwaar ontmoedigd weer naar huis te vliegen, onder de indruk van de vijandige, grimmige en troosteloze sfeer die daar hangt. Wat een schrijnende tegenstelling met de sfeer op dit festival en zo voelbaar in je wezen wat zo’n verschillende omgeving met je doet. In Turkije werd ik telkens heel kattig als de zoveelste wanhopige verkoper mij aan mijn arm vastklampte en hier is de sfeer zo respectvol dat ik drie dagen met een brede glimlach om mijn lippen rondloop, samen met nog 200 andere blije, vrije geesten.

En tegelijkertijd is deze liefdevolle wereld niet mijn dagelijkse realiteit, dat weet ik ook. Uiteindelijk betekent “het spirituele pad lopen” voor mij niet om de dagelijkse realiteit te ontvluchten maar juist om haar te omarmen. Om alles wat zich aandient in het moment er te kunnen laten zijn, ook de diepste pijn. Wat brengt mij dan naar dit festival? Wat doe ik dan op dit festival? Diep in mijn hart weet ik dat ik op zoek ben naar heling. Dat is waarom ik hier ben. Soms komt er een heel diepe pijn opzetten en voelt dat zo intens dat ik weer wil gaan roken, of drinken of eten of feesten of slapen. Weg bij de pijn. Mijn bewustzijn hierop is nu zo groot en ook mijn verlangen naar spirituele groei dat ik weet dat nu de tijd is gekomen om niet meer weg te bewegen bij de pijn of me ertegen te verzetten maar het er te laten zijn. Tot nu toe wist ik deze diepe, onbestendige pijn heel behendig te ontwijken, waar ik dan weken later achterkom omdat ik me weer zo verdomd somber en lusteloos voel. Verlangen naar een bevrijding uit dit harnas, een verlichting van de intensiteit van de pijn, zodat ik er vervolgens zelf mee kan dealen, het er kan laten zijn als het zich aandient in het vertrouwen dat het leven dan zal gaan stromen. En niemand kan mij daarbij helpen. Dat moet ik echt zelf doen. Maar wat steun, wijze woorden en wat healing hier en daar om deze spirituele hobbel te kunnen nemen en de scherpste kantjes er af te kunnen halen, lijkt mij nu een goede stap.

Samen met mijn allerliefst spiri-piri-vriendin Agnes beland ik op dag één in een workshop waar iedereen anderhalf uur op een matje op de grond ligt en waar je mag luisteren naar fijne muziek. In de vier hoeken van de ruimte staan zogenaamde lichtwerkers die allerlei tovenaarsbewegingen maken. Ik probeer me helemaal open te stellen voor de ervaring en zie dat Agnes met olijke ogen aan het rondkijken is. Dan komt een lichtwerker naar mij toe om mij te ‘healen’ met een handoplegging. Ik doe gauw mijn ogen dicht. Ik voel me uitverkoren. Wat gaat er gebeuren? Zal ik iets gaan voelen? Na afloop van de workshop lig ik rozig op mijn matje en vraag ik Agnes hoe ‘gehealed’ zij zich nu voelt. Agnes moppert wat over waarom zij geen handoplegging heeft gehad. Ik antwoord haar dat zij dat niet nodig heeft omdat ze veel hoger op de spirituele ladder staat dan ik met al haar kundalini yoga en eigenlijk een engel is in mensenkleren. Daar is ze het wel mee eens. Behoorlijk jolig verlaten we de ruimte en besluiten we dat we stiekem wijn gaan drinken in de tent. Veel dieper dan dat ging de ervaring niet. Passief op een matje liggen met hier en daar wat gesnurk om mij heen en het maar laten gebeuren zonder dat er iets van bewustzijnsontwikkeling aan te pas komt, is duidelijk niet mijn ding.

Dus de rest van de dagen volgde ik vooral workshops op gebied van tantra en systemische opstellingen. Dat ligt dicht bij mijn vakgebied en kennismaken met wat nieuwe werkvormen is altijd welkom en fijn.
Op de laatste dag van het festival besloot ik om naar de workshop “Afstemming kristallijne energie” te gaan die zo ver van mijn bed ligt dat dat nu juist de aantrekkingskracht werd. In het programmaboekje lees ik:
“Deze workshop gebruiken we allereerst voor diepgaande schoningen van je spiritueel, emotioneel en mentaal lichaam. We dalen ondermeer af tot op DNA niveau naar individuele en collectieve kernangst programmeringen. Na intense zuiveringen zorgen de verankering en activatie van de 8 spirituele quotiënten en diverse downloadingen tenslotte voor een totaal uitlijning van je persoonlijke resonantiestructuur. Zo wordt het mogelijk om je tenslotte maximaal te openen voor de verankering van de kristallijne frequenties. Deze hoge trillingen zorgen voor een frequentieverhoging van je Lichtlichaam zodat je een co-createur wordt vanuit goddelijke schoonheid goedheid en waarheid.”
Wauw. Als mijn hoofd het niet meer snapt, dan wordt het pas interessant. Ik wil wel afdalen naar die kernangst. Mijn verlangen naar het leven en het voelen stromen van de levensenergie is zo groot dat ik elk monster die de poort daar naartoe bewaakt met liefde de kop afhak.

“Ik heb er een pesthekel aan als mensen hier op een matje gaan liggen snurken. Het inzetten en ontwikkelen van je bewustzijn is juist belangrijk in deze workshop.” Kijk, hier kan ik wat mee. Niks niet liggen op een matje en luisteren naar muziek, maar het liefst rechtop zitten, met gesloten ogen maar wel met een houding van opmerkzaamheid. Bij binnenkomst in de ruimte zie ik een reeks aan prachtige kristallen staan, van hele grote tot kleinere. Ook staat er een heilige geometrische vorm gegoten in goud. Allen hulpmiddelen om ons naar een hogere trillingsfrequentie te brengen. Temidden van deze kristallen staat deze tengere worksshopleidster als een stralende diamant met krachtige taal waar niks zweverigs aan is. Deze diamant neemt ons bijna twee uur lang mee in een begeleide meditatie.

Via de aandacht bij de ademhaling in onze buik brengen we onze ademhaling naar ons borstgebied, daar openen we ons hart (vanuit je verbeelding natuurlijk) en maken we contact met onvoorwaardelijke liefde of het goddelijke of onze essentie of hoe je het maar wilt noemen. Aaah, dit voelt als thuiskomen. Dit ken ik. Dit is wederom de beoefening van het loslaten van alle identificaties met je gedachten, je emoties en zelfs je lichaam. Ik hoor de prachtige diamant zeggen hoe we allemaal verbonden zijn met elkaar als een soort van plasma. Dat we één groot plasma zijn. Ik zak steeds dieper in deze visualisatie. De heldere diamant vraagt om een plek te zoeken in je lichaam waar dit goddelijke of deze essentie huist. In meditatie begeleidt ze ons via het goddelijke en onvoorwaardelijke liefde naar onze angsten. Onze angsten zijn de grootste boosdoener voor het in stand houden van ons gevoel van afgescheidenheid. Welke angsten heb je? De wijze diamant laat ons er bij stil staan hoe we onszelf vaak verachten en bestraffen en bekritiseren. Dat geeft verkramping in ons lichaam. Waar voel je dit in je lichaam als je aan je angsten denkt? Het lijkt wel of we een oefening doen van de opleiding Meesterlijk Coachen. Deze taal begrijp ik! Zucht, wat fijn. We mogen verzachten door telkens contact te maken met de goddelijke energie die in ons huist, of noem het wijsheid of bewustwording, je boeddha-natuur, liefde, god, je essentie of de bron. De goddelijke diamant nodigt ons uit om vanuit de ingebeelde plek waar onze essentie huist in ons lichaam (wat natuurlijk niet echt kan omdat je ware essentie geen plek kent), om met deze energie onze angsten te omarmen, te troosten, te helen. Ik mag zelf helen! Yes! Ik kan mezelf helen! Yes! Ik ben zelf een lichtwerker! Tegelijkertijd roept ze allerlei lichtwezens aan om ons hierbij te helpen. Soms hoor ik haar knippen in haar vingers. Dan stampt ze weer keihard met haar voet op de grond. Ze legt ankers en lijnen, verbreekt banden en herstelt banden. Ik heb mijn ogen dicht, ik ben volledig aanwezig in het moment en tegelijkertijd lijkt het alsof ik door een totaal andere dimensie zweef. Nu snap ik waar het woord zweverig vandaan komt.

Na bijna twee uur van meditatie mogen we onze ogen weer open doen. Ik voel me alsof ik zo uit een centrifuge kom rollen en volledig ben uitgewrongen. M’n hele hoofd tolt en al mijn energie zit ergens bovenin. Het voelt alsof ik een lichtreis heb gemaakt en door vele sterrenstelsels heb gereisd. Ik kan niet overeind komen. Ik zit nog wel 20 minuten als verdwaasd tegen de muur aan. Ik word geholpen om weer te aarden. Langzaam maar zeker voel ik de energie in mijn lijf naar beneden zakken. Uiteindelijk sta ik op en wil ik de ruwe diamant bedanken. Maar zodra ik ga staan begin ik te huilen. Door mijn tranen heen geef ik haar handkusjes. Ze kijkt me aan met haar heldere blik en zegt: “ja lieverd, dit heet nu heling en tevens zijn het tranen van ontroering om de herkenning met je goddelijke essentie.” Ik weet dat ze gelijk heeft. Ik ben totaal van de kaart en van de wereld. Ik voel me een lichtwezen. Zweverig of niet, het maakt me niks meer uit. Ik ben diep geraakt. En ik huil de rest van de middag. Ik zie Agnes ergens in de verte die gelouterd uit de zweethut komt. En ik huil. Ik loop onder de troostende energie van de immens hoge bomen door. En ik huil. De hele zomervakantie heb ik gemijmerd over hoe lichaamswerk zich nu verhoudt tot mijn boeddhistisch georiënteerde pad waarin je juist alle identificaties, dus ook die met het lichaam, mag loslaten. Het heeft me nog geen bevredigende antwoorden opgeleverd. Maar het bezoeken van dit soort festivals heeft wel iets anders opgeleverd. Door al deze ervaringen aan te gaan heb ik de magie van de mysterie van het leven weer ontdekt. Zo ik als kind geloofde in kabouters en elfjes zo geloof ik weer in het mystieke, het onbenoembare, het onverklaarbare. Ik loop verder over een grasveld en het begint te regenen. Met mijn hoofd kan ik totaal niet bevatten wat mijn lichaam ervaart. Ik trek mijn slippers uit en voel onder mijn blote voeten het natte gras. En ik huil. Ik voel de aarde en de modder tussen mijn tenen. En dat is maar goed ook, want anders zou ik zo wegvliegen. Al mijn zekerheden zijn volledig overboord gegooid. Maar een ding weet ik inmiddels wel zeker: vroeger was ik een elfje en nu ben ik een engel! Dat is nog eens fijn. En ik huil. Heerlijke dikke engelentranen.