Vanaf het moment dat de eerste geruchten kwamen dat het vliegverkeer zou worden stilgelegd, is het chaos in mij. Mijn koffer voor mijn vrouwenreis naar Jordanië stond gepakt, samen met de koffers van nog veertien vrouwen die met ons deze reis zouden gaan maken. Alle trainingen voor de komende twee maanden heb ik moeten afzeggen, met alle consequenties van dien. En wat nu? Online iets aanbieden? Vervangende data zoeken? Welke annuleringsvoorwaarden gelden er eigenlijk? Hoe gaan de locaties hier mee om? Wat betekent dit voor de bedoïenen in Jordanië? Zij hebben nu geen inkomsten en de regering daar biedt geen financiële ondersteuning. Hebben wij hier ook een verantwoordelijkheid in? Geven we de totale reissom terug, of niet? Hoe verhoud ik me tot al deze aspecten? Het vraagt tijd om hier goed op in te voelen en tegelijkertijd zijn er veertig deelnemers uit de verschillende groepen die graag willen weten waar ze aan toe zijn. Duidelijkheid geeft rust. Hoe creëer ik rust als het in mij niet rustig is? De onrust werkt door in mijn gezin. Een puberzoon die zich door mij niet achter het behang laat plakken omdat het patroon hem niet aanstaat. Een dochter die mij dagelijks uitdaagt voor workouts in de tuin en die mij duidelijk in kracht en conditie voorbijstreeft. Zoete koekjes die gebakken willen worden maar de schappen met bloem zijn al weken leeg. Alles vraagt om een nieuw evenwicht en vooralsnog is dat evenwicht ver te zoeken.
In mijn trainingen werk ik met het levenswiel. Zij ligt voor mij aan de basis van alles. Zij is een spiegel voor de processen van leven en sterven en daarmee voor elk transformatieproces in en buiten mijzelf. In het oosten van het wiel wordt er iets nieuws geboren, gaat de zon op, is het lente, maken we plannen. In het zuiden voeren we de plannen uit, vieren we het leven, werken we hard, verbinden we ons met elkaar, is het zomer. In het westen rusten we uit, verwerken we de dag, richten we de blik naar binnen, laten we los, is het herfst, vallen de bladeren van de bomen, gaat de zon weer onder. In het noorden is het stil, is het winter, nacht. Hier slapen we, dromen we, zijn we gestorven, valt alles stil, zitten we in het niet-weten. Om uiteindelijk in het oosten weer opnieuw geboren te worden. Het wiel draait alsmaar door. Daar hoeven we niks voor te doen.
De wereld om mij heen is in een hoog tempo aan het veranderen. Deze crisis dwingt mij om naar binnen te gaan, voor een onbepaalde tijd. Deze situatie is misschien wel de enige manier om ons wereldwijd te gaan verbinden op een andere wijze. Transformatieprocessen kennen verschillende fases en daar zitten we middenin. De oude structuren die ooit in het oosten waren neergezet worden nu omver geworpen. Dan ontstaat er crisis en chaos. Daar zitten we wereldwijd nu middenin. Er is veel beweging in het zuiden van het wiel. Er is chaos binnenin mij en om mij heen en niemand weet nog waar het heen gaat. Ik wil wel van alles doen, maar afgestemd op wat en op wie? Uiteindelijk, om dit transformatieproces goed te doorlopen, mag het stil worden in mij. Dat is wat er nodig is in het westen van het wiel. Ik mag naar binnen gaan, contact maken met mijn ziel, mijn hart en mijn buik en doorvoelen wat ik los mag of moet laten en wat er mag sterven. En dan beland ik in het noorden. In ‘niemandsland’. De plek van de ziel, van onze voorouders, met al hun wijsheid. Daar valt het volledig stil. Is er geen houvast meer. Is er het niet-weten. Mag ik me overgeven aan dat wat wil, vanuit vertrouwen, berusting en overgave. Zodat uiteindelijk in het oosten er een nieuwe ordening kan ontstaan. Er iets nieuws geboren kan worden.
Wanneer ik me afstem op het grotere geheel bevind ik mij nog steeds in het zuiden, deels omdat ik mee-resoneer op alle activiteiten die ik om mij heen waarneem. In mij is het nog chaos en ik nodig mijzelf uit om hier mee te zijn. Het hoort bij crisis en transformatie. Collectief gezien zitten we nu in het zuiden van het wiel. Wat is er nodig om in het westen te komen?
- Sta jezelf toe om een deel van de dag “helemaal niks” te doen (zelfs niet lezen, fb, zoomen, knutselen, schrijven). Dit geeft je de kans om werkelijk tot stilstand te komen in jezelf en je leven.
- Open je hart naar jezelf en de wereld en sta jezelf toe om te rouwen om dat wat nu losgelaten wil, moet en mag worden (werk, financiële zekerheid).
- Ontwikkel een beeld of een visie over hoe jij de wereld zou wensen en verbind je met die energie. Met elkaar creëren we de werkelijkheid. Jij bent de creator. Wij zijn de creators.
- Geef je over aan het niet-weten.
Ik wens mijzelf en de wereld toe dat we dit proces in diepe lagen mogen doorlopen, zodat er werkelijk iets nieuws, een nieuw systeem, geboren kan worden. Een systeem en leiderschap dat niet gericht is op macht en winstbejag maar dat meer is afgestemd op ons hart, onze buik en onze ziel. Gericht op medemenselijkheid vanuit een gelijkwaardige, liefdevolle verbinding. Ware transformatie ontstaat van binnenuit en niet van bovenaf. We kunnen vandaag beginnen, in ons dagelijks contact, met de mensen om ons heen, in ons gezin. Nergens willen sturen of richting willen geven. Terug naar het moment, het hier en nu. Liefdevol aanwezig zijn bij wat het ook is dat je nu doet of zegt en vertrouwen op de universele krachten van het levenswiel. Zij zal ons de weg wijzen.
