Vanochtend zat ik al vroeg op de fiets voor een meditatieve ochtend bij Linda Rood. Met haar wijsheid zou ze 7 ochtenden in de week een zaal met 100 man in Groningen kunnen voeden met bewustzijnsverruimende inzichten. En het zal mij verbazen als dat niet ook bewaarheid zal worden. Maar nu geniet ik nog het voorrecht om deze ‘spirituele teacher in de dop’ te mogen ontmoeten in de intimiteit van haar woonkamer in een klein en aandachtig gezelschap. Ik kan haar bijna aanraken en zij weet mij aan te raken met haar woorden, met haar stem, met haar aanwezigheid, met haar Zijn. Ik laaf mij aan haar wijsheid en laat mij meenemen in de stroom van onvoorwaardelijke liefde waarin zij mij door haar grenzeloze vertrouwen met gemak weet mee te nemen.

Tijdens mijn fietstocht langs het Paterswolde Meer voel ik de pijn weer in mijn buik van de avond ervoor. Ik had een gesprek met mijn liefste vriend A. Drie maanden geleden verbrak ik onze liefdesrelatie. In de afgelopen jaren heb ik mij met hem verbonden maar om velerlei redenen was het voor mij beter om onze relatie in een vrijere vorm te gieten. En dat valt niet mee! Liefste vriend A. vertelt hoe hij een andere vrouw heeft ontmoet en hoe hij geniet van haar aandacht en leuke dingen met haar onderneemt. Een onschuldige ontmoeting, maar denk maar niet dat dat is wat ik hoor! Ik weet dat ik hem dit diep in mijn hart zo gun. Het was mijn keuze om onze relatie te verbreken. Maar o wat haakt dit aan een oude pijn, een oud verhaal, een oud drama, een oud trauma, of hoe je deze constructie van je ego ook wilt noemen. Elf jaar geleden verliet de vader van mijn kinderen mij vlak na de geboorte van onze jongste zoon. Er was een andere vrouw in zijn leven. Haar komst betekende voor mij verlies van mijn man, mijn gezin, mijn huwelijk, mijn huis, mijn auto, mijn financiële zekerheid, mijn halve vriendenkring, mijn houvast, mijn romantische plaatjes, mijn overtuigingen over het leven etc. etc. Zoals bij zovelen die zich moeten verhouden tot verlies, bracht dit mij het grootste goed in mijn leven (naast mijn kinderen), namelijk: Spirituele groei en Bewustwording.

Liefste vriend A. was de eerste man na acht jaar aan wie ik mij weer durfde en wilde verbinden. En nu dit! Een andere vrouw in zijn leven. Wellicht een eendagsvlieg, maar dat doet er niet toe. Mijn hele lichaam slaat op tilt. Mijn maag trekt samen. Alle alarmbellen gaan af. Overleven! Alle deuren dicht! Muren optrekken! Hart sluiten! Gevaar! De halve nacht lig ik wakker en gaat dit verhaal met mij op de loop: “Alle mannen deugen niet en alle vrouwen deugen ook niet. Ik hoef A. voorlopig niet te zien. Ik red mezelf wel. Zat ik maar in een klooster.” De spoken van de nacht lossen op in het daglicht. Ik trap mijn ego en mindfucks door de trappers van mijn fiets heen, veeg de tranen van frustratie van mijn wangen en kom bezweet aan bij Linda.

En daar zit ik dan, op mijn kussentje en hoor Linda zeggen dat ik onvoorwaardelijke liefde mag inademen door mijn hart en uitademen. Ze neemt ons mee in meditatie. Ik maak contact met mijn Bewustzijn. Ik hoor haar stem. Haar stem verschijnt in mijn Bewustzijn. Ik hoor de vogels zingen. Hun geluid verschijnt ook in mijn Bewustzijn. Wie ben ik? Ik ben mijn Bewustzijn. Alles wat ik opmerk, merk ik op in mijn Bewustzijn. Doe je ogen maar eens dicht (dan is het namelijk makkelijker) en doe maar eens met mij mee. Alles wat je nu hoort aan geluiden en waarneemt verschijnt in je Bewustzijn. Klopt hè?! Mijn lichaam verschijnt ook in mijn Bewustzijn. En mijn gevoelens. En mijn gedachten. En iedereen in de kamer waarin ik mij nu bevind. Mijn bewustzijn omvat alles. In mijn Bewustzijn mag alles zijn. Mijn pijn, mijn verdriet, mijn liefde, mijn onvolkomenheden. Mijn bewustzijn vindt daar niks van. Het zijn mijn gedachten die daar wat van vinden. Mijn Bewustzijn is.

Anderhalf uur later stap ik weer naar buiten. De zon schijnt. Ik voel me rustiger. Ik zie mijzelf en mijn pijn, maar het gaat niet meer met mij op de loop. Ik heb zojuist ervaren dat ik zoveel meer ben dan dit oude verhaal. Ik ben weer in het nu en niet in mijn mindfuck (lekker woord vind ik dat toch). De pijn is er nog wel, maar ik identificeer me er niet meer mee. Het mag er zijn. Ik kan ontspannen in de pijn. En de liefde mag er ook weer zijn. En A. is weer mijn allerliefste vriend A. Ik ben niet meer ingezogen in de fuik van dit verhaal. Mijn perspectief is verruimd. Ik ben uit de verkramping. En eigenlijk ben ik mijn liefste vriend A. zo dankbaar dat hij dit oude verhaal en deze oude pijn weet aan te raken en dat ik er in mag helen.
Voor ik het weet zal mijn ego weer een loopje met me nemen. Dat weet ik. Dat is het spel. En daarom is het ontwikkelen van dat Zijnsstuk zo belangrijk voor me. Het brengt heling. Het is niet zweverig. Het is niet raar. Het is een kwestie van onderzoeken. Als je het een keer hebt ervaren dan voel je wat het met je doet. Zo’n ervaring valt niet te ontkennen. Ook nieuwsgierig geworden naar zo’n Zijnservaring? Doe je ogen dan maar eens dicht, als je durft!