Afgelopen week volgde ik twee leersessies. Als mens, coach en therapeut moet je jezelf ook af en toe in het diepe gooien. Soms kabbelt het leven rustig door en soms gebeurt er in een korte tijd zo veel. Dit laatste is nu bij mij aan de hand. Ik had me afgelopen weekend ondergedompeld in een tantra-workshop en met gemengde gevoelens mag ik wel zeggen omdat ik me niet in veilige en bekwame handen waande.  Naast dat ik me dat weekend meerdere malen behoorlijk ongemakkelijk, opgelaten en onveilig had gevoeld , bracht het me ook iets goeds. Zo realiseerde ik mij dat ik een overtuiging heb dat een begeleider er helemaal hoort te zijn voor een deelnemer.

Meteen de maandag erop volgde ik een leersessie bij Linda Rood, ja die van dat prachtige boek “Ja”, en dienden de volgende belemmerende – of kernovertuigingen zich aan:

Ik moet er helemaal voor de ander zijn. (kinderen, familie, vrienden, eventuele geliefde, coachee’s, klanten)
Ik moet mijn kinderen beschermen tegen het leven.
Ik ben verantwoordelijk voor hun geluk.

O ja, wat is een (belemmerende) kernovertuiging? Iets wat je op een gegeven moment over het leven bent gaan denken en als waarheid bent gaan zien, zonder dat het de waarheid is. Bovenstaande kernovertuigingen hebben mij lekker in de tang. Altijd alert zijn, want er mocht eens ergens gevaar dreigen.
En wat als ik er nu eens niet ben voor een ander? Wat als ik steekjes laat vallen? Wat als ik doodga? Wie zorgt er voor mijn kinderen? En wie zorgt er voor mij? Wat als mij iets overkomt? Wat als ik mijn baan verlies?

Ik mag geen moment verslappen. Ik mag niet in de WW terecht komen. Straks is er geen geld meer op de plank. En dat is dan het einde van alles. Dan raken we in de goot.

En ja, zo kun je leven vanuit angst. En ja, dat wordt overal om mij heen gevoed: “Je kunt niet alleen maar je hart volgen, meisje. Je moet wel je koppie gebruiken. Je mag voor de helft je hart volgen, maar de andere helft moet hard werken en geld verdienen”.

Hoezoooo?!

Ik had er twee sessies voor nodig afgelopen week en toen was ik er ook echt in elke vezel van doordrongen (dankjewel lieve Linda Rood, dankjewel lieve Gaby van De Academie). Het is moeilijk in woorden te vatten hoe groot de impact kan zijn van zulke sessies. Het voelt alsof je met een brommer tegen een boom oprijdt en je systeem helemaal door elkaar heen wordt geschud en de wereld er vanaf dan nooit meer hetzelfde uitziet. Zoiets. Beetje kromme vergelijking eigenlijk, maar dit soort sessies gaan veel dieper dan gewoon een goed gesprek. Het is intens en indrukwekkend. En ik heb nu vanuit mijn hele systeem gevoeld dat ik niet meer wil leven vanuit angst en verkramping. Ik wil leven vanuit vertrouwen en overgave. Overgave aan het leven. Er op vertrouwen dat het leven voor me zorgt en me beschermt en goed voor me is. Naïef? We zullen zien.

Eén ding weet ik wel. Het geeft vrijheid. En ruimte. Ik wil niet meer mee met de regels uit onze westerse cultuur. Ik wil niet meer doen wat van me wordt verwacht en wat goed en verantwoord is in de ogen van anderen. Ik tune in op totaal iets anders: De stroom van het leven.
Het stroomt en het bruist en ik loop over van inspiratie.

Daarom vandaag dit schilderij geschilderd. Titel: Levensstroom. En dit blog geschreven.