Vandaag is het 13 maart. Een persoonlijke bezinningsdag. Ik brand een kaarsje. Voor mezelf. Veertien jaar geleden verliet de vader van mijn kinderen ons op 13 maart.  Hij vertrok met zijn koffers, terwijl ik hem uitzwaaide met mijn pas geboren zoon in de buikdrager en mijn dochter van drie op mijn arm. Zo’n filmisch beeld, uit een slechte film, waar ik de hoofdrol in speelde.

Vorig jaar, 13 maart. Het gaat uit tussen mijn toenmalige vriend. De enige man voor wie ik in de afgelopen veertien jaar liefde heb gevoeld. Ik verlaat hem omdat hij, in mijn ogen, zichzelf had verlaten, en de diepe verbinding waar ik naar verlang leek niet haalbaar met hem. 

Ik ontdekte de afgelopen jaren dat die diepe verbinding begint in mezelf. Ik ging begrijpen en ervaren dat we bestaan uit mannelijke en vrouwelijke energie. Ik leerde om trouw te zijn aan de man en de vrouw in mezelf. Ze beiden te eren. Een innerlijk heilig huwelijk. Dienend aan de liefde. Zelfliefde in dit geval.  Ik heb het geluk dat ik weet wat mijn hart wil en ik merk dat ik het steeds meer durf te leven. Dat is voor mij zelfliefde. Mijn hart leven vanuit waarachtigheid, zonder compromissen en liefdevol zijn naar mezelf, zelfs op mijn lelijkste momenten. 

Zo ook vandaag. Ik heb het er even moeilijk mee. Ik word heen en weer geslingerd tussen mijn verhalen, verdriet, zoete herinneringen, dankbaarheid, zegeningen. Zoveel verloren. Zoveel gewonnen. En ik kan aanwezig zijn bij mezelf. Bij mijn verdriet. De man in mij kan liefdevol aanwezig zijn bij de vrouw in mijzelf die zich verdrietig en verlaten voelt. Ik reik uit naar mijn sisters en ontvang lieve woorden. Stappen in zelfliefde. Telkens weer. 

Nu de man en de vrouw in mij met steeds meer warmte aanwezig kunnen zijn bij elkaar, verlang ik in de buitenwereld naar een man die net zo liefdevol aanwezig kan zijn bij mij.  De vrouw in mij is bang om weer verlaten te worden. Hetzij fysiek, of emotioneel. Maar ze is bereid om zich te openen. Ja. Ik ben bereid! 

Ik verlang naar een man die aanwezig en present is. In eerste instantie bij zichzelf en vervolgens dan ook bij mij. Aanwezig, waarachtig, liefdevol en afgestemd in hetzelfde moment. Ik krijg soms terug dat ik veeleisend ben. Voor mij zijn dit geen eisen. Het zijn waarden die voor mij wezenlijk en essentieel zijn. Als een man deze waarden belichaamt dan is hij in mijn ogen al snel woest aantrekkelijk. Dan zie ik niet dat hij een grote neus heeft, scheve tanden, een buikje, witte sokken of een kale plek op zijn hoofd. Ik zie het gewoonweg niet en het boeit me ook totaal niet. Dan zie ik een man die authentiek is, zijn missie leeft en daarmee in zijn kracht staat!

Yes! Daar verlang ik naar. Zo’n man. Mijn ideale man. Wat ooit begon als slechte film, bracht me een diep contact met mezelf en wie weet wat de toekomst nog voor me in petto heeft. Ik opteer voor een happy Hollywood eind in slow-motion, dat dan weer wel. En dat paard mag best bruin zijn.